Αφιέρωμα στη διοργάνωση της Σχολής Αναρρίχησης της Άνοιξης 2011.
Κείμενο – Φωτογραφίες Γιάννης Θεοχαρόπουλος (υπεύθυνος εκπαιδευτής)
Ο Π.Ο.Α. διοργάνωσε στην διάρκεια της άνοιξης του 2011 σχολή αναρρίχησης βράχου αρχαρίων με απήχηση στους φίλους της κάθετης διάστασης της φύσης.
Το πρόγραμμα της σχολής έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτούν οι συμμετέχοντες ορισμένα από τα αναρριχητικά μας πεδία.
Στόχος ήταν οι μαθητές, μέσα από μια ασφαλή διαδικασία εκπαίδευσης, να κάνουν τα πρώτα τους κάθετα βήματα βιώνοντας αξέχαστες στιγμές. Να ξεπεραστούν οι συνεχείς δυσκολίες της βαρύτητας με ρεαλισμό, μέσα σε ένα χαρούμενο κλίμα. Όλοι να μάθουν τις κυριότερες αναρριχητικές τεχνικές. Να είναι δυνατή και ασφαλής η μελλοντική τους απασχόληση με το άθλημα της αναρρίχησης σε οργανωμένα αναρριχητικά πεδία.
Το πρώτο σαββατοκύριακο, έγινε γνωριμία με τον αναρριχητικό εξοπλισμό και η πρώτη επαφή με τα βράχια στην πέτρα της Βαρυμπόμπης στην Πάρνηθα.
Τα συνηθισμένα σημεία στήριξης για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο άλλαξαν μέγεθος και διάσταση. Τα πατήματα για όλη την επιφάνεια του ποδιού μίκρυναν και πήραν το μέγεθος σπιρτόκουτου. Η πορεία έγινε απότομα ανοδική κόντρα στον νόμο της βαρύτητας. Η συμμετοχή των χεριών σε αυτή ήταν ενστικτώδης και αναγκαία. Τα μάτια όλων έψαχναν διαρκώς τον συνδυασμό για να αποκρυπτογραφήσουν την «σκάλα» που θα τους οδηγούσε ψηλά. Οι αισθήσεις ήταν σε υπερδιέγερση είτε στο τελείωμα της διαδρομής με επιτυχία, είτε στην απροσδόκητη πτώση. Αναπόφευκτα και οι δύο καταστάσεις οδηγούσαν σε αιώρηση στον αέρα. Η ανακούφιση διαδεχόταν το άγχος της πρωτόγνωρης έκθεσης στο κενό. Σιγά και διστακτικά άρχισε να υπάρχει εμπιστοσύνη στον ειδικό εξοπλισμό της αναρρίχησης. Σίγουρα ήταν το πιο σπάταλο από πλευράς ενέργειας διήμερο.
Το δεύτερο σαββατοκύριακο, έγινε στο αναρριχητικό πεδίο Αχαρνείς της Πάρνηθας.
Η «σκάλα» αυτή την φορά είχε ακόμη μικρότερα σκαλοπάτια και η χρησιμότητα των βασανιστικά σφιχτών ειδικών παπουτσιών κρίθηκε αναγκαία. Τα μεγάλα δάκτυλα των ποδιών καλούνταν με την βοήθεια τους να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο έργο της στήριξης και της κάθετης προώθησης. Τα χέρια εκτός από την ανεύρεση και εκμετάλλευση των πιασιμάτων για την προώθηση του σώματος καλούνταν να ανταπεξέλθουν στο πολύπλοκο έργο του χειρισμού των αναρριχητικών υλικών. Η επικοινωνία μεταξύ αυτού που αναρριχούταν και αυτού που τον ασφάλιζε με τον αναρριχητικό εξοπλισμό άρχισε να γίνεται με ειδικό κώδικα. Το άγχος του κενού άρχισε να φεύγει και κυριαρχούσαν τα σχόλια ,τα χαμόγελα και τα πειράγματα.
Το επόμενο σαββατοκύριακο το μάθημα έγινε στο αναρριχητικό πεδίο Κορακοφωλιά της Πάρνηθας. Εκεί οι διαδρομές ήταν λίγο ψηλότερες. Αυτό απαιτούσε περισσότερη ενέργεια. Ο φυσιολογικός φόβος της έκθεσης στο κενό είχε φύγει. Η βαθμολόγηση των διαδρομών τραβούσε πλέον τα μάτια όλων και προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν κάτι δυσκολότερο. Η ανοδική πορεία είχε γίνει χαρούμενη και διακρινόταν μια άνεση στους χειρισμούς των υλικών. Όλοι ήταν πλέον συνειδητοποιημένοι εκκολαπτόμενοι αναρριχητές.
Στα βράχια των Μετεώρων, οι κάτοικοι του αρχαίου Αιγινίου αναφέρεται ότι κατέφυγαν στα δύσβατα βράχια, για να προστατευθούν από τους εχθρούς τους. Πολύ αργότερα, τον 9ο αιώνα μΧ. έχουμε αναφορές για τους πρώτους ασκητές που ζούσαν ψηλά στις σπηλιές των βράχων.
Εκεί λοιπόν οι πρώην εκκολαπτόμενοι αναρριχητές απέκτησαν πλήρη εξοικείωση με το ύψος και τον εξοπλισμό τους. Οι στόχοι της εκπαίδευσης είχαν επιτευχτεί και η ανεξαρτητοποίηση ήταν εμφανής. Διαλευκάνθηκαν και οι τελευταίες απορίες. Οι μαθητές έγιναν σχοινοσύντροφοι. Εκεί ήταν το τυπικό τελείωμα της σχολής αναρρίχησης βράχου αρχαρίων της άνοιξης του 2011 του ΠΟΑ. Ήταν επίσης η γνωριμία κάποιων ανθρώπων που απέκτησαν κοινά ενδιαφέροντα που έκαναν νέους φίλους.
Παράλληλα ήταν η δημιουργία νέων αναρριχητών στην ξεχωριστή οικογένεια της αναρρίχησης.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.